Nb : Pour tous ceux qui aiment la rubrique "La minute occitane" … l'histoire du demi siècle de transports à Marciac vous donne l'occasion de réviser votre patois et pour ceux qui ne le parlent pas de tenter d'en deviner le sens… la traduction au prochain article !
Contée en patois gersois par Joseph Poque « le Tistailhet », la fabrication du charbon de bois par Joséphine et Pierre, agriculteurs à Sembouès , propriétaires du bois de Sérian où étaient installés les fours .
II - Lou gazogèno
Dou bosc de Séria qué mountaon un hum blanquious, è bèroios cançous douços. Qu’èro la Fino qué cantao tout en surveilha é prépara lous hours de carbou dab lou Pierre.
Penden l’occupation né y avéo pas pétrolo. Alabetz qu’installaon un gazogène sur las autos è lous camions. En brûla, lou gaz dou carbou qué héo bira lou motur, enfin…péniblomen… Açi qu’éro carbou dé bocs, lou trabalh dou Pierre è dé la Fino.
Enta hè uo hournado, qu’a piélaon vint à vinto cinq mestres dé rondis quilhats autour d’uo chèminéo sur duos hautous . Aquéro piélo qu’éro couverto d’uo espessou de gerbo è terro per dessus. Lou houec s’alucao per la chéminéo. L’aïré qué passao à travès la terro é lou hum taben.
Au cap dé cinq ou sheis dios, quan humo blu, bisté qué caou arresta tout, desha desfrédia è pléa lous sacs de carbou. Penden qué uo hournado ey entrain, lou Pierre è la Fino qu’en préparon uo auto…è atauo toustem…E lou hum è las cançous n’arrestaon pas…
Les commentaires récents